Przekonanie, że anorexia nervosa jest chorobą dziewcząt i kobiet skutkowało błędami badawczymi w psychologii i psychoterapii uniwersyteckiej, gdyż aż do końca XX. wieku diagnozą i terapią obejmowano głównie kobiety, dużo rzadziej mężczyzn. Dopiero początek XXI. wieku, wraz z badaniami nad funkcjonowaniem płci kulturowej (gender) stał się momentem zaprzestania marginalizacji chorujących na anoreksję chłopców i mężczyzn.
Statystyki
Według globalnych danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na anoreksję choruje dziś 1-2% młodzieży pomiędzy 12-14 rokiem życia, 17% młodzieży do 17 roku życia i aż 25% do roku 25. Śmiertelność w przypadku osób chorujących na anoreksję dobiega nawet 20%.
Choć anoreksja faktycznie dotyka większościowo dziewcząt i kobiet (w każdej grupie populacyjnej jest to 90-95 % przypadków), to w każdym z przedziałów wiekowych od 5 do 7% chorujących stanowią chłopcy i mężczyźni. Zwyczajowo ich mniejszą zachorowalność na anoreksję tłumaczy się mniejszym stresem psychicznym podczas dojrzewania oraz większą odpornością na presję otoczenia społecznego dotyczącą szczupłej i atrakcyjnej sylwetki. Obecnie badacze akademiccy i psychologowie kliniczni skłaniają się w stronę hipotez, że anoreksja, także w przypadku chłopców i mężczyzn ma związek z genetyczną podatnością na zaburzenia lękowe i nerwicowe. Faktem jest jednak przede wszystkim to, że chłopcy w okresie dojrzewania, ale także młodzi mężczyźni również chorują na anoreksję i w ich przypadku przebieg choroby, często niezdiagnozowanej, bywa drastyczniejszy niż w przypadku dziewcząt i kobiet.
Jak rozpoznać anoreksję u chłopca?
W przypadku chłopców i mężczyzn problem anoreksji psychicznej bywa nadal marginalizowany. Warto jednak zwrócić uwagę na wahania wagi u syna mogące świadczyć o ograniczaniu jedzenia, zwłaszcza gdy idą one w parze z nadmierną aktywnością fizyczną. Chłopcy bardzo często maskują chorobę, wyrzucając posiłki domowe. Jeżeli syn często zamyka się na czas jedzenia w swoim pokoju, zwróćmy uwagę na ten pierwszy sygnał ostrzegawczy. Innym symptomem chłopięcej anoreksji jest rygorystyczna selekcja produktów pod pretekstem niejedzenia zbyt tłustych lub niezdrowych rzeczy. W przypadku anoreksji dotykającej chłopców i mężczyzn bardzo często choroba ta przeplata się z atakami wilczego głodu i – charakterystycznych dla bulimii – prowokowanych wymiotów. Naszą uwagę może zwrócić też pogorszenie się kondycji szkliwa zębów, co jest bezpośrednim skutkiem wspomnianych epizodów. Innym, poznawczym symptomem anoreksji chłopięcej bywa nagłe zainteresowanie chłopca dietetyką, przeliczaniem kalorii i obsesyjnym sprawdzaniem zawartości i składu produktów. Jeżeli syn nigdy wcześniej nie interesował się kulinariami ani zdrowym odżywianiem, a od jakiegoś czasu studiuje każdą etykietę, przyjrzyjmy się jego motywacjom.
Anoreksja chłopięca często idzie w parze z innymi problemami nerwicowymi, w tym zaburzeniami snu, koncentracji i uogólnionym lękiem. Zwracajmy uwagę na te symptomy, a jeśli je zauważymy, poświęćmy naszemu dziecku czas i uwagę, których deficytami karmią się zaburzenia ze spektrum anoreksji. Przede wszystkim okazujmy synowi życzliwe zainteresowanie na co dzień, bo dobre więzi zawsze leczą, zaś obraz kliniczny anoreksji jednoznacznie wskazuje na zaburzenia relacji rodzinnych, których skutkiem bywa jadłowstręt psychiczny – także u chłopców.
Inspirowane: Rodziceidzieci.com – zaburzenia zachowania